برند نقش تداعی کننده یک محصول یا یک شرکت را به عهده دارد. بنابراین برند پایدار، فروش و منفعت پایدار را به همراه خواهد داشت و برند ناپایدار و ضعیف، چیزی به جز شکست در چرخه رقابتی را به همراه نخواهد داشت. برندسازی در بازارهای بین المللی دشواری های فراتر از برندسازی داخلی خواهد داشت؛ مهمترین علت این دشواری، وجود رقبای بیشتر و از کشورهای مختلف می باشد. بنابراین کوچکترین ضعفی، با فرصت طلبی رقبای جهانی روبرو خواهد شد.
محصولات ایرانی در حال حاضر به جز برخی، شرایط برندسازی مناسبی ندارند. تنها محصولاتی که منشا ایرانی دارند، مانند پسته و زعفران جایگاه خود را تا حدودی حفظ کنند اما آنها هم برند “تولید ایران” را یدک می کشند نه برند یک محصول از یک شرکت. بسیاری از تولیدکنندگان ایرانی توانایی ورود به بازارهای جهانی را دارند اما نقطه ضعف اصلی آنها نداشتن یک برنامه حرفه ای برندسازی می باشد. با مقداری هزینه برای برندسازی می توان از منفعتی بلندمدت بهره مند شد. به همین دلیل است که خیلی از صاحبنظران به آن هزینه نمی گویند و آن را ابزار کسب منفعت می دانند.
تولیدکنندگان ایرانی، از طریق همکاری با شرکت هایی که به طور حرفه ای در زمینه برندسازی خصوصا برندسازی بین المللی فعالیت دارند، می توانند برای محصولات خود در بازارهای جهانی جایگاه مناسبی بیابند و چرخه صادراتی پویایی را به زنجیره ارزش های شرکت خود بیافزایند.